Magdalenki z epoki towarzysza Wiesława

Magdalenki z epoki towarzysza Wiesława

12 grudnia 2005

Placka ze śliwkami nie upiekę, bo śliwki się skończyli. Zasmażka nie jest ciastem. Wołowiny w danym momencie w domu nie mam. Słonina wojskowa pozostaje na razie wspomnieniem pięknym jak śpiew anioła.
Jakże tu więc rozświetlić sobie ten ponury dzień? Jak się cofnąć w kraj lat dziecinnych, kiedy to człowiek niczego się nie bał, a własnym rodzicom, odwracając się na pięcie, rzucał przez ramię:
A, nie bendem bzdurów słuchałam!
No to tak. Miałam skwarki. Zważyłam je nawet i się okazało, że jest ich całe 5 dag. Dwie garsteczki – na oko. Przekręciłam je przez maszynkę, dodałam mąki, cukru pudru, całe jajko, żółtko i jeszcze tyle mąki, żeby dawało się zagnieść elastyczne ciasto. Proszku do pieczenia ni dałam, bo zapomniałam. Aromatu nie dałam, bo nie bardzo lubię.
Kulę z ciasta pizgłam do lodówki i udałam się do sądu.
Po powrocie ze sądu ciasto rozwałkowałam dość grubo, posmarowałam białkiem co się zostało od żółtka, posypałam orzechami i upiekłam.
Teraz jem, popijam i wędruję w czasie. A sąd ma trąd (umysłowy).

Kto jest żądny dodatkowej wiedzy o magdalenkach, proszony jest o kliknięcie tu:
Przepijemy dzieła Prousta, jak rozpusta, to rozpusta!