Szlag trafł bombki, choinki nie będzie

Szlag trafł bombki, choinki nie będzie
28 lutego 2006

Plany na spędzenie pośmierdziałkowego popołudnia miałam zaiste przepiękne.
Rybka zwana pangą leżała sobie usmażona, wystarczyło tylko ją ciepnąć do mikrofali. Należało jeszcze tylko kupić parę rzeczy, bo po smrodocie i śmierdzieli nie było w domu – na przykład – ani jednego kartofla. Natomiast jeśli się rozbiega o pieniądze, to miałam złotych nowych polskich 4. Albowiem w weekend kupowano rozmaitości, jako to: blok z białej czekulady, galaretki w czekoladzie, piwo, napój gazowany i inne – jak mawiają Dziadek z Babką – gówna.
Po kurtuazyjnej wizycie w bankomacie („dziękujemy za skorzystanie z sieci banku…”) udałam się do sklepu. No i tak sobie myślałam jak to fajnie i bezmyślnie spędzę popołudnie. Dzieć pójdzie na grupę a ja tak. Przymierzę sobie tę garsonkę od Versace, co ją kupiłam dzięki pomocy pożyczkowej Eli, też bezrobotnej. Wiódł ślepy kulawego, no bo na odwrót to jakoś nie chce być.
Następnie uczczę fakt, że Dzieć znowu zapomniał karty miejskiej, ale jako że nie mam żadnego sygnału, że go kanar przykaraulił, życie moje jest bajką i mam do zapłacenia tylko jeden mandat a nie dwa. Więc upiekę kartofelki, oraz śliwki i morele zawijane w boczek.
W międzyczasie tak zwanym udam się do Grycana, gdzie kupię tort kawowy bezowy i go zjem, choćbym się miała porzygać, co nie przypuszczam.
Właśnie zawijałam się od kasy. W rękach dzierżyłam: dwa kilo ziemniaków, kapustę pekińską, mandarynki do surówki z wyżej wspomnianej kapusty, jajka, koci food suchy, papier toaletowy, bo jak się je to się również i vice versa, boczek, śliwki, morele, makaron spaghetti di semolina oraz pięciokilową torbę żwirku dla kotów. Zastanawiałam się, jakimż to ja sposobem dzierżąc ten balast, zdołam otworzyć skrzynkę na pogróżki, w której widziałam pogróżkę od telefonii komórkowej i z banku.
I wtedy komórka zaczęła mi skikać jak jojo oraz grać walc minutowy. Wypuściłam siaty na ladę, dobyłam telefon, w którym odezwał się Dzieć głosem nabolałym:
- Jechałam do szkoły, ale w drodze zrobiło mi się niedobrze. Wysiadłam, porzygałam się i wróciłam do domu. Leżę. Kręci mi się w głowie.
No i weź tu rób, człowieku, szaszłyczki z boczku choremu, który rzyga. A tylko dla siebie – to też jakieś nieludzkie.
A tak się na nie napaliłam. I na ten tort. Zwłaszcza że nie ma czego świętować.