Wszystko co zyje - śmierdzi (a czasami nawet dłużej)

Wszystko co żyje – śmierdzi (a czasem nawet dłużej)

3 marca 2006

Z pewną regularnością powtarza się w naszym domu doniosłej wagi fakt. Coś zaczyna niemożebnie śmierdzieć. Jest dociekanie, który kot i gdzie być może był nasrał, chodzenie i szukanie kociego gówna, a wreszcie konstatacja, że to nie kot. To sąsiedzi gotują obiad na jutro.
Ja uważam, że takie smrodzenie jest niezgodne z zasadami współżycia społecznego i wspólnota oraz administracja powinny mi obniżyć czynsz z tytułu uciążliwego sąsiedztwa Ale takich luksusów, żeby cudze smrody wąchać za darmo a nie za nie płacić, to ja raczej nie dożyję.
- Zauważyłaś może – powiedział Dzieć – że do szkoły wprawdzie się spóźniam regularnie, ale do domu na obiad – nigdy?
No, fakt.
- I wchodzę do domu – kontynuował Dzieć rozmarzonym głosem – i już na parterze tak pięknie pachnie. I ja wtedy wiem: to moja mama gotuje obiad!
Akurat w całym domu woniało jak w chederze, albowiem robił się żurek full wypas.
No to mu robię zupę grzybową (Dzieciowi, nie żurkowi). Dzieć zje z makaronem od Dziadka i Babki, a ja chyba z kaszą perłową. Albo z kluskami laniymi Albo z makaronem z naleśników. To się okaże.
A na razie pachnie.